Als je begint aan de studie Biomedische Wetenschappen, voelt het alsof je op het punt staat om de wereld te veranderen. We dromen allemaal van die baanbrekende ontdekkingen, van het ontwikkelen van medicijnen die miljoenen levens redden, en van het uitpluizen van de diepste geheimen van het menselijk lichaam. In je hoofd zie je jezelf al rondlopen in een groot gespecialiseerd laboratorium, gehuld in een witte jas, terwijl je onder een microscoop een ontdekking doet.
En dan begint het eerste jaar…. In deze blog neem ik je mee wat je écht in je eerste jaar van de studie Biomedische wetenschappen doet. (op de Radboud Universiteit in Nijmegen).
De verwachtingen: witte jassen en Nobelprijzen
Veel eerstejaars, waaronder ik, komen de studie binnen met het idee dat de studie een soort mix is van CSI en Grey’s Anatomy. Je verwacht dat je elke week nieuwe experimenten doet, dat je hersenen op hoog niveau wetenschappelijk puzzelen, en dat je de anatomie van top tot teen beheerst binnen een paar maanden.
Daarnaast denk je misschien: “Ja, statistiek komt vast ook voorbij, maar dat zal wel makkelijk zijn. Het gaat tenslotte om biomedische wetenschappen, niet om wiskunde.” (Spoiler: statistiek komt zeker voorbij en blijft je achtervolgen.)
De realiteit: collegezalen, vrijheid en verdieping
De eerste weken zijn vaak even wennen, maar vooral in positieve zin. In plaats van het strakke rooster en vaste vakken van de middelbare school, ontdek je nu een wereld waarin je zelf je tijd mag indelen, je eigen studieritme ontwikkelt en vakken volgt die echt de diepte ingaan.
Aangezien de studie biomedische wetenschappen aan het RadboudUMC het eerste jaar vooral samen is met de geneeskundestudenten, duikt je het eerste jaar samen in de basis van onder andere celbiologie, anatomie en immunologie. Het zijn vakken die waarschijnlijk bekend lijken, maar nu veel grondiger en relevanter worden uitgelegd. In plaats van oppervlakkige informatie leer je nu waarom processen in het menselijk lichaam gebeuren zoals ze gebeuren. Ook leer je hoe die kennis later kan worden toegepast in onderzoek of medische innovaties.
Een typische week kan er zo uitzien:
- Maandag: een uur introducerend hoorcollege biochemie waarin je leert over glycolyse, vervolgens 1,5 uur werkgroep waar je de kennis toepast
- Dinsdag: 1,5 uur werkgroep anatomie en vervolgens een responsiecollege over de stof van gisteren (om vragen te stellen)
- Woensdag: lange practicum dag waarbij je pipetteert. Heel veel pipetteert. En de kennis toepast die je in dit semester hebt opgedaan door bijvoorbeeld een DNA isolatie te doen.
- Donderdag: Je maakt thuis de zelf studieopdracht (ZSO) en besluit het hoorcollege van later op de dag terug te kijken, omdat je al vindt dat je genoeg lessen hebt gevolgd deze week.
- Vrijdag: projectdag. Je hebt 1 uur bijeenkomst waarbij je met je begeleider de tussenstand bespreekt. Daarna werk je met je groepje 2 uur zelfstandig aan je project waar je een innovatie in de zorg bedenkt.
Anders dan op de middelbare school is dat je niet van vroeg tot laat naar de universiteit hoeft. Sommige dagen heb je alleen een paar uurtjes college, of zelfs helemaal geen verplicht programma. Dat geeft veel vrijheid: je kunt kiezen om te studeren in de bibliotheek, samen te werken met medestudenten, of juist thuis in alle rust je werk te doen, of niet. Maar die vrijheid betekent ook dat je zelf discipline moet hebben om niet alles op het laatste moment te doen.
De verborgen uitdagingen
Naast de inhoudelijke kant van de studie leer je in het eerste jaar ook omgaan met een heel nieuw studieritme. Omdat je veel vrijheid hebt, is de verleiding groot om sommige weken wat rustiger aan te doen. Je denkt: dat college kijk ik later wel terug, of die ZSO maak ik volgende week wel.
En dan komt het moment dat je op de kalender kijkt en beseft: het tentamen is over twee weken. Vanaf dat punt verandert je planning ineens naar samenvattingen schrijven, oefententamens maken en lange dagen in de medische bibliotheek. Het voelt een beetje alsof je in een marathon zit, maar pas op de laatste kilometers begint te rennen.
Ook ontdek je dat die laatste sprint niet alleen gaat om kennis stampen, maar ook om slim prioriteren. Welke hoofdstukken zijn écht belangrijk, welke vragen komen vaak op tentamens, en welke details kun je even links laten liggen.
Daarnaast blijft er het samenwerken: practica doe je bijna altijd in groepjes. Dat betekent dat je soms samen kunt huilen om een mislukte proef, maar ook moet leren hoe je met verschillende werkstijlen en tempo’s omgaat. Het positieve is: iedereen heeft weer andere kwaliteiten en zo vullen we elkaar aan.
Wat we écht leren in het eerste jaar
Hoewel het eerste jaar misschien minder glamour heeft dan je verwacht, legt het een stevige basis. Je leert niet alleen de bouwstenen van de biomedische kennis, maar ook vaardigheden die je de rest van je studie (en carrière) nodig hebt: kritisch denken, nauwkeurig werken, en doorzetten wanneer je wéér een grafiek moet maken die maar niet klopt.
Bovendien krijg je langzaam maar zeker wél dat gevoel van een wetenschapper. Het moment dat je voor het eerst zelf een gel-elektroforese doet, of een monster onder de microscoop legt en iets herkent, voelt toch een beetje als magie. En ja, dat zal je allemaal in je eerste jaar van de studie Biomedische Wetenschappen doen!
Terugkijkend
Aan het einde van het eerste jaar kijk je terug en realiseer je dat de verwachtingen misschien anders waren, maar dat de realiteit minstens zo waardevol is. Je hebt een stevige basis gelegd, je weet nu wat ‘p’ in p-waarde betekent, en je kunt een pipet bedienen als een pro. De Nobelprijs is misschien nog ver weg, maar je bent onderweg.
Het eerste jaar Biomedische Wetenschappen is dus een mix van dromen, doorzetten, en af en toe even relativeren. Want uiteindelijk is wetenschap niet alleen het grote plaatje van ontdekkingen, maar ook de kleine stapjes die daar naartoe leiden.
En hé, die witte jas? Die draag je toch regelmatig. Dat scheelt.